Rozpoczyna się pierwszy wiosenny miesiąc – marzec. Marzec jest miesiącem, w którym długość dnia ulega znacznemu wydłużeniu, Słońce wędruje coraz wyżej nad horyzontem a coraz wieczory mogą zachęcić do obserwacji nieba. 1 marca w Warszawie Słońce wzeszło o 6:22 a zaszło o 17:15, natomiast 31 marca wzejdzie już o 6:13 a zajdzie o 19:08. Długość dnia wzrośnie z 10h 52m do 12h i 54m a więc o ponad godzinę. Warto również wspomnieć, że 20.03 Słońce przekracza równik niebieski. Od tego dnia, a więc dnia równonocy wiosennej, półkula północna będzie oświetlana przez Słońce bardziej, niż półkula południowa.

Jeśli chodzi o Księżyc, to w tym miesiącu czeka nas przede wszystkim koniunkcja naszego satelity z Plejadami. 8 marca wąski sierp zbliży się do słynnej gromady M45. Oba obiekty bez problemu zmieszczą się w polu widzenia typowych lornetek 7×50 czy 10×50. Dlatego bardzo zachęcamy do obserwacji tego malowniczego zjawiska.

Miłośnicy planet w marcu muszą wstawać przed wschodem Słońca, ponieważ wtedy nad horyzontem Wenus, Mars a pod koniec miesiąca Jowisz i Saturn wyłaniają się zza horyzontu. Wenus jest w szczycie swojej jasności, dokładniej mówiąc 20.03 osiąga maksymalną elongację zachodnią. W praktyce oznacza to, że jest najdalej od Słońca na niebie, a warunki do jej obserwacji są bardzo dobre. Jeśli dysponujemy jakimkolwiek sprzętem optycznym, warto skierować go w tym czasie w stronę Wenus. Bez problemu dostrzeżemy, że aktualnie jest w fazie kwadry, czyli podobnie jak w przypadku Księżyca, równa połowa tarczy Wenus jest oświetlona przez Słońce.

Oprócz Wenus, na porannym niebie dostrzeżemy też Marsa, jako czerwonawą gwiazdkę i Saturna, który pod koniec miesiąca znajdzie się tuż obok Wenus.
Również pod koniec miesiąca do Marsa, Saturna i Wenus dołączy Jowisz, który powoli zmierza do Wielkiej Opozycji. Pomimo, że planety znajdują się bardzo nisko i nie pokazują praktycznie żadnych szczegółów ze swoich powierzchni to warto prowadzić ich systematyczne obserwacje aby zdobywać doświadczenie. Wiedza ta pozwoli w przyszłości rozróżnić chociażby aberrację chromatyczną od dyspersji atmosferycznej czy zaobserwować wpływ grubości atmosfery i „seeingu” na obraz w okularze w zależności od wysokości planety na niebie.

Jednak planety i Księżyc to nie wszystko. Na niebie również możemy odnaleźć gwiazdozbiory, których widoczność zależy od danego dnia i godziny. Około 15 marca, wieczorem, na niebie widać już koniec zimy. Typowe gwiazdozbiory dla tego okresu, a więc Orion, Bliźnięta i Wielki Pies z Syriuszem chylą się już ku zachodowi. W miarę upływu nocy coraz wyżej wspinają się Lew, Pana i Wolarz z czerwonym Arkturem, który zapowiada wiosnę. Po północy natomiast, wyraźnie widoczny staje się już Herkules, Łabędź i Lutnia, które zaliczamy już do gwiazdozbiorów charakterystycznych dla lata. Co to oznacza dla obserwatorów? Mamy okazję w ciągu całonocnej sesji na obserwację obiektów Głębokiego Nieba charakterystycznych dla miesięcy zimowych jak i letnich.

Można śmiało napisać, że marzec 2022 szykuje się dosyć atrakcyjnie jeśli chodzi o obserwacji nieba. Zwłaszcza zachęcamy do zwrócenia uwagi na koniunkcję Plejad z Księżycem oraz piękne ułożenie planet pod koniec miesiąca na porannym nieba.
Wszystkim życzymy sukcesów w poznawaniu wszechświata i życzymy sprzyjających warunków do rozwijania swojej pasji.