W przypadku Saturna taka sytuacja zdarza się średnio co 378 dni 2 godziny i 10 minut. Po takim czasie, zwanym okresem synodycznym, powtarzają się charakterystyczne konfiguracje planety względem Ziemi i Słońca, takie jak opozycja czy koniunkcja ze Słońcem. Ekscentryczność orbit Ziemi i Saturna oraz nieco inna ich orientacja w przestrzeni powodują, że rzeczywisty odstęp między kolejnymi opozycjami różni się zazwyczaj od okresu synodycznego.


W tym roku Saturn znalazł się po przeciwnej stronie Ziemi niż Słońce – czyli właśnie w opozycji do Słońca – w niedzielę 15 kwietnia o godz. 20:26.
Z opozycją każdego obiektu wiąże się najlepszy okres na jego obserwacje. Wędruje ponad horyzontem od zachodu do wschodu Słońca, przez całą więc noc jest ponad horyzontem. W tym też czasie, z powodu najmniejszego dystansu dzielącego go od Ziemi, osiąga największą jasność i największe rozmiary kątowe. Podczas tegorocznej opozycji, z odległości 8,7196 AU Saturn świeci jako obiekt +0,2 magnitudo, a jego tarcza osiąga średnicę kątową 19,1’’ – potrzeba więc 100-krotnego powiększeniu teleskopu by zobaczyć tarczę planety o rozmiarach Księżyca oglądanego gołym okiem.